Κάθε χρόνο και μικραίνει ο κύκλος
Πρώτα άκου μαθέ να μην μιλάς
Ας 'τον δρόμο περνάνε τα χρόνια
Κοψ 'τα χιόνια
Είσαι πιτσιρικάς
Η μίση μου ζωή ήταν η μουσική
Μακριά από μπάτσους αποφεύγοντας φλας
Μα η άλλη μίση ήταν τόσο σκληρή
Δεν μιλάω για αυτή
Θα κοπεί στο μοντάζ
Δίνω την ψυχή μου γυμνή
Άμα δεν τα πω με πονάνε πολύ
Ζούμε μακριά μα τα πάντα μαζί
Όμορφη είναι η πόλη την ανατολή
Το ζούμε χωρίς λογική
Η γειτονία παρέμεινε το ίδιο σκληρή
Σέβονται οι κόποι γερασμένο σκυλί
Άλλη σχόλη
Όλοι έχουνε όνειρα μα όχι χαρτί
Στρίβω πίνω σαν να 'μαι φουγάρο
Σου ζητάω συγγνώμη που δεν σου μιλάω
Εγώ θέλω άπλα όλα να τα ξεχάσω
Το εγώ μου θέλει όλους να τους φάω
Δεύτερο στομάχι αν το ένα κλείσει
Αν με φάει το άγχος
Αν δεν βρω μια λύση
Πάει καιρός που έχει να με πιάσει κρίση
Κι όλο μου θυμίζω
Μην ξανακυλήσεις
Πεθαίνω στον βωμό τον θεών
Σε ένα κόσμο τρελών
Που γεννάει παράνοια
Βολεύει η σιωπή τον αμνών
Τσέπες πολιτικών
Που λένε για διαφάνεια
Είμαι πάντα στο on
Γόνος κάποιον φτωχών
Το παιδί είναι χαζό
Βια δεν καταλάβαινα
Με κλειδώσαν εδώ
Σαν να ήμουν σκυλί
Μα έκανα μουσική σαν να ήμουνα διάνοια
Εγώ μεγάλωσα στο πάρκο
Είδα την γειτονία να αλλάζει μα δεν άλλαξα
Όλοι παιδιά των ακρών
Απ 'το λιμάνι αγναντεύοντας την θάλασσα (x2)
Κάποτε άνθρωποι
Η αλάνα μας έμαθε μέσα μας να 'μαστε άτρωτοι
Είμαστε άρρωστοι
Μια τραβάει η σκύλα
Και μια η Χάρυβδη
Γίναμε άνιωθοι
Θυμάσαι τον έρωτα;
Αυτός την καρδία μου την έκανα άχριστη
Έτσι κάνουν οι άπληστοι
Ταξίδι αυτό έχει χρέωση ελάχιστη
Σαν τον δον Κιχώτη πολεμάω
Τους μύλους έχω λίγους
Φίλους και τρόπους ποικίλους
Να γίνω η φωνή απ όλους εκείνους
Που χάθηκαν μέσα στην κοιλιά του κτήνους
Απ 'την μια γκρεμός από την άλλη τοίχος
Θα φύγω με φορά
Στραβωμένο ύφος
Σε κόσμο δικό μου
Σε μεγάλο ύψος
Αν προσγειωθώ
Αυτό δεν θα 'ναι ο Νίκος
Ζούμε για ένα κούτελο man
Ο εθισμός μου φούντα μέσα σε σελοφάν
Ξέρω όλους αυτούς την που γειτονία κρατάν
Αυτοί με τα παπιά και με τα μαύρα μπουφάν
Στο τέλος πάλι θυμάμαι ξανά
Όλα εκείνα τα χαμένα παιδιά
Ο θάνατος τα πήρε μέσα στην αγκαλιά του
Έχει χάσει ο θεός την μηλιά του
ΣΗΜΕΡΑ..
Μήπως και σε βρω
Και 'ψαχνα στα χαμένα
Και 'φτασα να χάσω έμενα
Είναι όλα σκοτεινά στον πυθμένα
Ίσως να ..
Κάποτε να φτάσω στο τέρμα
Δεν θέλω κορυφές
Δεν με νοιάζει το στέμμα
Έχτισα τα πάντα με ίδρωτα και αίμα
Μαθέ σίγουρα !
Εγώ μεγάλωσα στο πάρκο
Είδα την γειτονία να αλλάζει μα δεν άλλαξα
Όλοι παιδιά των άκρων
Απ 'το λιμάνι αγναντεύοντας την θάλασσα (x2)
Πρώτα άκου μαθέ να μην μιλάς
Ας 'τον δρόμο περνάνε τα χρόνια
Κοψ 'τα χιόνια
Είσαι πιτσιρικάς
Η μίση μου ζωή ήταν η μουσική
Μακριά από μπάτσους αποφεύγοντας φλας
Μα η άλλη μίση ήταν τόσο σκληρή
Δεν μιλάω για αυτή
Θα κοπεί στο μοντάζ
Δίνω την ψυχή μου γυμνή
Άμα δεν τα πω με πονάνε πολύ
Ζούμε μακριά μα τα πάντα μαζί
Όμορφη είναι η πόλη την ανατολή
Το ζούμε χωρίς λογική
Η γειτονία παρέμεινε το ίδιο σκληρή
Σέβονται οι κόποι γερασμένο σκυλί
Άλλη σχόλη
Όλοι έχουνε όνειρα μα όχι χαρτί
Στρίβω πίνω σαν να 'μαι φουγάρο
Σου ζητάω συγγνώμη που δεν σου μιλάω
Εγώ θέλω άπλα όλα να τα ξεχάσω
Το εγώ μου θέλει όλους να τους φάω
Δεύτερο στομάχι αν το ένα κλείσει
Αν με φάει το άγχος
Αν δεν βρω μια λύση
Πάει καιρός που έχει να με πιάσει κρίση
Κι όλο μου θυμίζω
Μην ξανακυλήσεις
Πεθαίνω στον βωμό τον θεών
Σε ένα κόσμο τρελών
Που γεννάει παράνοια
Βολεύει η σιωπή τον αμνών
Τσέπες πολιτικών
Που λένε για διαφάνεια
Είμαι πάντα στο on
Γόνος κάποιον φτωχών
Το παιδί είναι χαζό
Βια δεν καταλάβαινα
Με κλειδώσαν εδώ
Σαν να ήμουν σκυλί
Μα έκανα μουσική σαν να ήμουνα διάνοια
Εγώ μεγάλωσα στο πάρκο
Είδα την γειτονία να αλλάζει μα δεν άλλαξα
Όλοι παιδιά των ακρών
Απ 'το λιμάνι αγναντεύοντας την θάλασσα (x2)
Κάποτε άνθρωποι
Η αλάνα μας έμαθε μέσα μας να 'μαστε άτρωτοι
Είμαστε άρρωστοι
Μια τραβάει η σκύλα
Και μια η Χάρυβδη
Γίναμε άνιωθοι
Θυμάσαι τον έρωτα;
Αυτός την καρδία μου την έκανα άχριστη
Έτσι κάνουν οι άπληστοι
Ταξίδι αυτό έχει χρέωση ελάχιστη
Σαν τον δον Κιχώτη πολεμάω
Τους μύλους έχω λίγους
Φίλους και τρόπους ποικίλους
Να γίνω η φωνή απ όλους εκείνους
Που χάθηκαν μέσα στην κοιλιά του κτήνους
Απ 'την μια γκρεμός από την άλλη τοίχος
Θα φύγω με φορά
Στραβωμένο ύφος
Σε κόσμο δικό μου
Σε μεγάλο ύψος
Αν προσγειωθώ
Αυτό δεν θα 'ναι ο Νίκος
Ζούμε για ένα κούτελο man
Ο εθισμός μου φούντα μέσα σε σελοφάν
Ξέρω όλους αυτούς την που γειτονία κρατάν
Αυτοί με τα παπιά και με τα μαύρα μπουφάν
Στο τέλος πάλι θυμάμαι ξανά
Όλα εκείνα τα χαμένα παιδιά
Ο θάνατος τα πήρε μέσα στην αγκαλιά του
Έχει χάσει ο θεός την μηλιά του
ΣΗΜΕΡΑ..
Μήπως και σε βρω
Και 'ψαχνα στα χαμένα
Και 'φτασα να χάσω έμενα
Είναι όλα σκοτεινά στον πυθμένα
Ίσως να ..
Κάποτε να φτάσω στο τέρμα
Δεν θέλω κορυφές
Δεν με νοιάζει το στέμμα
Έχτισα τα πάντα με ίδρωτα και αίμα
Μαθέ σίγουρα !
Εγώ μεγάλωσα στο πάρκο
Είδα την γειτονία να αλλάζει μα δεν άλλαξα
Όλοι παιδιά των άκρων
Απ 'το λιμάνι αγναντεύοντας την θάλασσα (x2)
![[Audio] Vincente Void - 비통 feat. Lynden Rook](https://img.youlistener.com/upl2/public/664/4c6/361/zDDNyqCYgNM.jpg)
Comments